anduriña

Joan Manuel Serrat

En Galicia un día eu escoitei unha vella historia, nun café. Era dunha nena que da aldea, se escapou. ...Anduriña nova que vóou... Choran ó pensar, ¿onde andará? Mais ninguén a quere ir buscar. Anduriña lle chamaron, os que alí deixou torna pronto ó porto, ¡por favor!... Un velliño fala xunto ó lar, di-me moi baixiño e sin maldade. Anduriña e nova... Voltará, ¡xa-lo verán! Probe paxariño, sen plumar... Nun día calqueira, pousará. Seu misterio, xa non o será. O nome Anduriña, xa xamais, se llo dirán. Pero mentres tanto, ¿onde vái? Anduriña ¿onde vái?... Anduriña ¿onde vái?... Anduriña...
¿Onde vái?...